1.  Όλα τα καρκινώματα είναι κακοήθειες με έλλειψη ψευδαργύρου. 

2.  Τα υψηλότερα επίπεδα ψευδαργύρου που υπάρχουν στα φυσιολογικά κύτταρα είναι κυτταροτοξικά στα κακοήθη κύτταρα.

3.  Η μείωση στον ψευδάργυρο οφείλεται στην μείωση της βιολογικής ρύθμισης ή μειορρύθμισης (downregulation) του μεταφορέα πρόσληψης ψευδαργύρου της οικογένειας ZIP. Ως εκ τούτου, τα καρκινώματα χαρακτηρίζονται ως κακοήθειες με «ZIP-ελλιπή/μειωμένο ψευδάργυρο». [“ZIP-deficient/decreased zinc” malignancies]

4.  Η αποκατάσταση των υψηλών επιπέδων ψευδαργύρου στα κακοήθη κύτταρα είναι στόχος μιας χημειοθεραπείας με ψευδάργυρο. Αυτό όμως απαιτεί ένα όχημα για να διευκολύνει την πρόσληψη και τη συσσώρευση κυτταροτοξικών επιπέδων ψευδαργύρου στα καρκινικά κύτταρα με έλλειψη ZIP.

5.  Η ιονοφόρος ουσία του ψευδαργύρου, η κλιοκινόλη, εμφανίζει τις ιδιότητες που θα επιτύχουν τις παραπάνω απαιτήσεις. O Costello και Franklin αναφέρουν τη θεραπεία ενός ασθενούς με κρέμα Clioquinol 3% και ταυτόχρονη λήψη ψευδαργύρου από το στόμα ότι κατέστειλε με επιτυχία την εξέλιξη του ανδρογονοεξαρτώμενου καρκίνου του προστάτη.

6.  Η θεραπεία με κλιοκινόλη και ψευδάργυρο θα πρέπει επίσης να είναι αποτελεσματική για τον καρκίνο του παγκρέατος, τον καρκίνο του ήπατος, τον καρκίνο του μαστού, τον καρκίνο του θυρεοειδούς, τον καρκίνο των νεφρών, τον καρκίνο του στομάχου, το πνευμονικό καρκίνωμα και τον καρκίνο της χοληδόχου κύστης. Όλοι αυτοί οι καρκίνοι εμφάνιζαν μειωμένες συγκεντρώσεις ψευδαργύρου..

7.  Είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι «όλα τα καρκινώματα εμφανίζουν μειωμένο ψευδάργυρο». και ότι η ιονοφόρος ουσία του ψευδαργύρου η κλιοκινόλη, θα είναι μια αποτελεσματική χημειοθεραπεία για αυτά τα καρκινώματα».

8.  Ως εκ τούτου, είναι βάσιμο να πούμε ότι: «Ο ψευδάργυρος είναι το θαυμαστό φάρμακο για τη θεραπεία των καρκινωμάτων» [1].

9. Στο εμπόριο κυκλοφορεί η αλοιφή κλιοκινόλης 3% μαζί με πιβαλατική φλουμετασονη (0,2 mg/g) [Locacorten-Vioform, Salbe]. Γίνεται επάλειψη μιας δερματικής επιφάνειας διαστάσεων 5x5cm πρωί μεσημέρι και βράδυ. Από τα συμπληρώματα ψευδαργύρου επιλέγεται το Zincobell, του οποίου κάθε κάψουλα περιέχει 10mg πικολινικού ψευδαργύρου και 119mg βιταμίνης C. Λαμβάνεται μία κάψουλα Zincobell κάθε 6 ώρες με το φαγητό για 2 δύο μήνες.

10. Οι ασθενείς με καρκίνο του προστάτη που είναι ορμονοανθεκτικός ή είναι καρκίνος που υποτροπιάζει πρέπει να μετρούν στον ορό του αίματός τους τα επίπεδα της προλακτίνης. Tα επίπεδα της προλακτίνης είναι ανεβασμένα ή στα ανώτερα φυσιολογικά όρια στους ασθενείς με ορμονοανθεκτικό καρκίνο του προστάτη. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις οι ασθενείς , εκτός από την κλιοκινόλη και τον ψευδάργυρο μπορούν να πάρουν και καμπεργκολίνη (Dostinex tabs) σε αρχική δόση 0,25 mg την πρώτη ημέρα και 0,5 mg την 4η ημέρα της εβδομάδας για 7 εβδομάδες. Στόχος της θεραπείας είναι να κατέβουν τα επίπεδα της προλακτίνης κατω του 1ng/mL. Μόλις τελειώσει η θεραπεία γίνεται ΡΕΤ, μέτρηση του PSA και ανιχνεύεται η παρουσία καρκινικών κυττάρων στην κυκλοφορία του αίματος.

Η εσφαλμένη άποψη της επιδημιολογίας αναφέρει ότι η θεραπεία με ψευδάργυρο προάγει τον καρκίνο του προστάτη.

Παρά τις προαναφερθείσες σχέσεις, ορισμένες επιδημιολογικές αναφορές έχουν και συνεχίζουν να προωθούν την εσφαλμένη άποψη ότι οι άνδρες που λαμβάνουν συμπληρώματα ψευδαργύρου σε δόση μεγαλύτερη από την ημερήσια κανονική δόση, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να προάγουν την εξέλιξη του καρκίνου του προστάτη (ανασκόπηση στο)[3]. 

Το πιο αξιοσημείωτο είναι το 2003 Leitzman., et al.  Δημοσίευσαν επιδημιολογική έκθεση [4], η οποία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «Η υπερβολικά υψηλή πρόσληψη συμπληρωματικού ψευδαργύρου συσχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο προχωρημένου καρκίνου του προστάτη». Επειδή η έκθεση προήλθε από το NIH και το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, οδήγησε σε ανακοινώσεις, που έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα, όπως: Health Day News (2 Ιουλίου 2003), «Στους άνδρες που παίρνουν υπερβολική δόση συμπληρωμάτων ψευδαργύρου υπερδιπλασιάζεται ο κίνδυνος καρκίνου του προστάτη, σύμφωνα με μια κυβερνητική μελέτη». ; Η Washington Post (1 Ιουλίου 2003): “Οι άνδρες που λαμβάνουν υπερβολική ποσότητα ψευδάργυρου μπορεί να αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου του προστάτη, είπαν χθες Αμερικανοί ερευνητές”. The Mayo Clinic Health Letter (Μάιος 2004) «Μεγάλες δόσεις ψευδαργύρου μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου του προστάτη».

Αυτό ήταν το κυρίαρχο μήνυμα προς την ιατρική κοινότητα και το ευρύ κοινό,  παρά την ύπαρξη άλλων επιδημιολογικών εκθέσεων που έχουν προτείνει ότι,  το συμπλήρωμα ψευδαργύρου προστατεύει από τον προστάτη [3, 4]. Στην πραγματικότητα, οι Leitzmann., et al. Στην έκθεσή τους είχαν επίσης αποκαλύψει ότι το μέτρια συμπληρωματική δόση ψευδάργυρου προστατεύει από την εξέλιξη του καρκίνου του προστάτη, που δεν την αναγνώρισαν. Συγκεκριμένα, η έκθεση επιδημιολογίας του 2011 Epstein et al [5 ] πρότεινε ότι «η υψηλή διατροφική πρόσληψη ψευδαργύρου σχετίζεται με χαμηλότερη θνησιμότητα λόγω καρκίνου του προστάτη μετά τη διάγνωση, ιδιαίτερα σε άνδρες με εντοπισμένη νόσο».
Η επιδημιολογική έκθεση του 2016 των Mahmoud., et al. [6] πρότεινε επίσης μια προστατευτική επίδραση της πρόσληψης ψευδαργύρου κατά του καρκίνου του προστάτη. 

Ωστόσο, οι επιδημιολογικές απόψεις του Leitzman., et al.  συνέχισαν να κυριαρχούν και να είναι οι επικρατούσες απόψεις πολλών (πιθανώς των περισσότερων) της σύγχρονης ιατρικής κοινότητας και του ευρύτερου κοινού.

Γιαυτό υπάρχουν από άλλους πολύ σεβαστούς επιδημιολόγους [4, 7], όπως ο καθηγητής Δημήτριος Τριχόπουλος που δήλωσε «…οι επιδημιολογικές μελέτες αναπόφευκτα θα παράγουν ψευδώς θετικά και ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα με ανησυχητική συχνότητα… και μπορεί να κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό». 

Ο Δρ. Brian MacMahon, «…η δοκιμαστική πρόταση μιας συσχέτισης είναι πιθανό να ερμηνευθεί ως γεγονός».
Ο Δρ Άλεξ Γουόκερ δήλωσε, «…από τη στιγμή που ένας πιθανός σύνδεσμος είναι στη δημοσιότητα, μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο να δυσφημιστεί».

Αυτές οι προειδοποιήσεις ισχύουν για τις ανησυχίες που έχουμε θέσει σχετικά με αβάσιμες και αμφισβητήσιμες επιδημιολογικές αναφορές που σκοπεύουν να αποδείξουν την επίδραση του διαιτητικού/συμπληρωματικού ψευδαργύρου στην  προώθηση του καρκίνου του προστάτη.

Οι Vallee και Falchuk το 1993 αναφέρουν στην επισκόπηση [1] των φυσιολογικών και παθοφυσιολογικών επιπτώσεων του ψευδαργύρουν: «Στην πραγματικότητα, ο ψευδάργυρος είναι το μόνο προ-, μετα- και μεταβατικό στοιχείο που έχει αποδειχθεί ότι είναι ουσιαστικά μη τοξικό…Δεν έχει, ούτε καρκινογόνο, μεταλλαξιογόνο, ούτε τερατογόνο δράση».
Αυτό αποδεικνύεται από τη θεραπεία της νόσου του Wilson με 600 mg οξικού ψευδαργύρου/ημερησίως. Η νόσος του Wilson είναι ανίατη και οι περισσότερες περιπτώσεις απαιτούν τη συνεχή θεραπεία για τη ζωή του ασθενούς. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η έκθεση στον ψευδάργυρο προάγει την ανάπτυξη καρκίνου.

Πολλοί σύγχρονοι βιοϊατρικοί ερευνητές και κλινικοί γιατροί δεν αναγνωρίζουν και/ή αποδέχονται τις σημαντικές επιπτώσεις του ψευδαργύρου στην ανάπτυξη, εξέλιξη και θεραπεία καρκινωμάτων (ανασκόπηση στο) [2]. Είναι προς το συμφέρον της ιατρικής κοινότητας και της δημόσιας ευημερίας να δημιουργηθούν οι σωστές απόψεις για τη σχέση του καρκίνου με τον ψευδάργυρο.

ΒιβλιογραφικήΤεκμηρίωση

1.Leslie C Costello and Renty B Franklin. Zinc: The Wonder Drug for the Treatment of Carcinomas. Acta Sci Cancer Biol. 2020 May; 4(5): 33–39.

2. Costello LC and Franklin RB. “A comprehensive review of the role of zinc in normal prostate function and metabolism; and its implications in prostate cancer”. Archives of Biochemistry and Biophysics611 (2016):100–112. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]

3. Costello LC Franklin RB., et al. “Zinc and prostate cancer: a critical scientific, medical, and public interest issue (United States)”. Cancer Causes and Control 16 (2005): 901–915. [PubMed] [Google Scholar]

4. Leitzmann MF., et al. “Zinc supplement use and risk of prostate cancer”. Journal of the National Cancer Institute 95 (2003): 1004–1007. [PubMed] [Google Scholar]

5. Costello LC., et al. “A critical assessment of epidemiology studies regarding dietary/supplemental zinc and prostate cancer risk”. The Open Urology and Nephrology Journal 1 (2008): 10. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]

6. Epstein MM., et al. “Dietary zinc and prostate cancer survival in a Swedish cohort”. The American Journal of Clinical Nutrition 93 (2011): 586–593. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]

7. Mahmoud AM., et al. “Zinc Intake and Risk of Prostate Cancer: Case-Control Study and Meta-Analysis”. PLoS One 8 (2016): 11. [PMC free article] [PubMed] [Google Scholar]

8. Taubes G. “Epidemiology faces its limits”. Science 269 (1995): 164–169. [PubMed] [Google Scholar]